Ζωή χωρίς TV

«Μέχρι πριν από τρία χρόνια είχα τηλεόραση στο σπίτι μου. Έκτοτε, αποφάσισα να την απομακρύνω. Φίλοι μου που ήδη την είχαν κλείσει οριστικά με έπεισαν πως στην ουσία δεν επιλέγεις εσύ τι θα δεις στη μικρή οθόνη, αλλά ό,τι οι άλλοι θέλουν να σου σερβίρουν. Είπα, λοιπόν, να δω και εγώ στην πράξη πώς θα είναι η ζωή μου από τη στιγμή που θα αποχωριστώ τελείως το κουτί…».

Μικρός λόγος για τα λόγια μας

«Είπε ο Αββάς Ιωάννης, ότι ανεβαίνοντας προς τη Σκήτη είδε τον οδηγό της καμήλας να μιλάει και να τον ξεσηκώνει σε οργή και, αφού τα παράτησε όλα, έφυγε…».

«Άλλοτε πάλι στο θερισμό, άκουσε κάποιον αδελφό οργισμένο να κατηγορεί τον πλησίον και να λέει: ε και συ. Τότε εγκατέλειψε το θερισμό κι έφυγε, για να μη μιλήσει…».

Μέσα στην απολυτότητά τους, τα ασκητικά παραδείγματα δεν είναι εξωπραγματικά και εξωγήινα. Με την απλοϊκή φράση και την αφελότητα, ασκούν ακαταμάχητη πειστικότητα και σ’ όσους καθημερινά στριμώχνονται και συγκρούονται με φίλους και συνεργάτες στις πολυάριθμες πόλεις μας.

Γιατί δεν έχουμε ειρήνη;

Διδάσκει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

«Είναι αδύνατον να γίνουμε φίλοι με τον Θεό, εφόσον με τα πάθη μας επαναστατούμε εναντίον του και ανεχόμαστε να πληρώνουμε με την κακία μας φόρο στον διάβολο τον πονηρό τύραννο και φονευτή των ψυχών μας, εάν δεν αποδυθούμε προηγουμένως σε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του πονηρού. Διότι μέχρι τότε είμαστε εχθροί και αντίπαλοι του Θεού, έστω και αν πλάθουμε για τον εαυτό μας το όνομα των πιστών, έως ότου δηλαδή θέλουμε να δουλεύουμε στα πάθη της ατιμίας. Και καμία λοιπόν ωφέλεια δεν θα έχουμε από την κατά κόσμον ειρήνη, εφόσον η ψυχή βρίσκεται σε κακή κατάσταση και εφόσον επαναστατεί εναντίον του Δημιουργού της και δεν ανέχεται να ταχθεί κάτω από την εξουσίαν της βασιλείας του˙ και εφόσον είναι ακόμη αγορασμένη από χίλιους δυο ωμούς αφέντες, οι οποίοι τη σπρώχνουν με βία στην κακία και την προετοιμάζουν με απάτη να προτιμήσει την οδό, η οποία οδηγεί στην απώλεια, από την οδό, η οποία οδηγεί στη σωτηρία»

Στον φοβερό αυτό λόγο του αγίου Μαξίμου τα πράγματα είναι καθαρά: Εφόσον δουλεύουμε στα πάθη και τον διάβολο, ειρήνη και φιλία δεν έχουμε με τον Θεό. Η δουλεία στην αμαρτία και τον θάνατο είναι εκείνη, που εξάπτει όλα τα μίση και προκαλεί όλους τους πολέμους. Άλλωστε όποιος δουλεύει στα πάθη, δεν μπορεί ποτέ να έχει ειρήνη ούτε και με τον εαυτό του. Επειδή ο άνθρωπος είναι διφυής, πλασμένος από σώμα και ψυχή, όταν δουλεύει στα πάθη, γίνεται πόλεμος συνεχής μεταξύ ψυχής και σώματος. Το βεβαίωσε ο θείος Παύλος, ο οποίος είπε: «Η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός˙ ταύτα δε αντίκειται αλλήλοις» (Γαλ. ε΄ 17). Αλλά και ο αδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Πόθεν πόλεμοι και μάχαι εν υμίν;». Δεν προέρχονται από την προσπάθεια να ικανοποιήσετε τις εφάμαρτες επιθυμίες σας, που σηκώνουν εκστρατεία και πόλεμο με έδρα και φρούριό τους τα μέλη σας; (Ιακ. δ΄ 1). Γι’ αυτό ο Μ. Βασίλειος έλεγε: Να θεωρείς ότι τώρα η ψυχή σου στέκεται σαν επάνω σε μία ζυγαριά και έλκεται από εδώ από τους αγγέλους και από εκεί από τους δαίμονες. Σε ποιους λοιπόν θα προσφέρεις την κλίση της καρδιάς; Τι θα υπερισχύσει μέσα σου; Η «ηδονή σαρκός ή (ο) αγιασμός Πνεύματος;». Γι’ αυτό ο άγιος μάρτυς Ευστράτιος έλεγε στον Αγρικόλαον, ο οποίος τον τυραννούσε: «Γνωρίζομεν τον «ακατάλλακτον» (ασυμφιλίωτο) συνεχή πόλεμο της ψυχής μας και του σώματος». Αυτόν λοιπόν «τον έμφυτον πόλεμον των παθών» πρέπει να καταπραΰνει προηγουμένως ο άνθρωπος, εάν θέλει να αποκτήσει ειρήνη και να φυλάττει τον εαυτό του ειρηνικό.

Προσευχή γιά τά λόγια μας

Κύριε καί Θεέ μου, ὅταν συλλογίζομαι πόσο μεγάλο δῶρο τῆς πατρικῆς σου ἀγάπης εἶναι ἡ γλώσσα μου, συγκίνηση μέ καταλαμβάνει καί σέ εὐχαριστῶ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου. Μέ αὐτή συνεννοοῦμαι, μέ αὐτή ἐξωτερικεύω τίς σκέψεις μου, μέ αὐτή προσεύχομαι.

Ὅμως Κύριε, πόσες φορές γλιστράει ἡ γλώσσα μου στό κακό. Λόγια ἄσκοπα κι ἀνώφελα βγαίνουν ἀπό τό στόμα μου. Κι ἄλλοτε ἡ κατάκριση ἤ τό ψέμα μέ πολιορκοῦν, καί χωρίς νά τό καταλάβω γίνομαι ἔνοχη.

Γι᾿ αὐτό, Κύριε, καταφεύγω σέ Σένα καί μέ ὅλη  τή δύναμη τῆς καρδιᾶς μου Σέ παρακαλῶ:

Δός μου δύναμη νά κυριαρχῶ στά λόγια μου. Μήν ἐπιτρέπεις νά γίνομαι ἀφορμή νά λυποῦνται ἄλλοι ἄνθρωποι ἀπό τά λόγια μου. Καί ὅταν κάποτε βρεθῶ ἔνοχη σέ ἁμάρτημα τῆς γλώσσας, βοήθησέ με νά τό καταλάβω καί νά σπεύσω χωρίς ἀναβολή νά  ἐπανορθώσω τό λάθος καί νά ἐξομολογηθῶ τήν ἀδικία πού ἔκανα.

Ναί, Κύριε, ἀξίωνέ με πάντοτε νά χρησιμοποιῶ τή γλώσσα μου, γιά νά οἰκοδομῶ τούς ἄλλους καί νά ὑμνῶ τό ἅγιο Ὄνομά Σου. Ἀμήν.

Οι δύο παρακλητικοί κανόνες στην Παναγία

Περίοδος δεκαπενταυγούστου, και κάθε μέρα ψάλλουμε τις παρακλήσεις στην Παναγία. Μπορείτε να κατεβάσετε τον μικρό ή τον μεγάλο παρακλητικό κανόνα κάνοντας κλικ στην αντίστοιχη λέξη.

Η δόξα του Θαβώρ

Σήμερα έχουμε εμπρός μας την άβυσσο του απροσίτου θείου φωτός. Σήμερα η άπειρη έκχυση της θείας λάμψεως στο όρος Θαβώρ γίνεται θεατή από τους Αποστόλους. Σήμερα γίνεται γνωστός ως Κύριος της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης ο Ιησούς Χριστός, αυτό το πρόσωπο και όνομα που μου είναι πολύ αγαπητό, το γλυκύτατο πραγματικά και πολύ ποθητό, το οποίο υπερβαίνει κάθε έννοια γλυκύτητος. Σήμερα ο μέγας ηγέτης της Παλαιάς Διαθήκης Μωυσής, ο θείος νομοθέτης, στο όρος Θαβώρ εμφανίζεται και στέκεται σαν δούλος προς τον Κύριό του εμπρός στον Νομοδότη Χριστό… Σήμερα στον παρθένο μαθητή (Ιωάννη) της Καινής Διαθήκης ο παρθένος προφήτης της Παλαιάς (Ηλίας) κηρύττει και αναγγέλει ως Κύριο τον Παρθένο (Χριστό) που γεννήθηκε εκ της Παρθένου (Μαρίας)…

Τώρα έγιναν ορατά αυτά που ήταν αθέατα από τα ανθρώπινα μάτια, ένα σώμα χοϊκό ακτινοβολεί θεϊκή λαμπρότητα, ένα σώμα θνητό αναβλύζει δόξα (λάμψη) θεότητος… Ω, τι θαύμα είναι αυτό που υπερβαίνει κάθε διάνοια! Δεν ήλθε από έξω αυτή η λάμψη και ενώθηκε με αυτό το σώμα, αλλ’ επήγασε από μέσα, από την υπέρθεη θεότητα, η οποία κατά τρόπο ανέκφραστο ήταν ενωμένη με αυτό κατά την υπόσταση του Υιού και Λόγου του Θεού…

Τώρα το όρος Θαβώρ χαίρεται πολύ και ευφραίνεται αυτό το άγιο και θεϊκό όρος, καθόλου λιγότερο με τη δόξα και λαμπρότητά του από όσο ευφραίνεται επάξια με την ύψωσή του στα ύψη του ουρανού. Διότι συναγωνίζεται κατά κάποιον τρόπο ως προς τη χάρη με τον ουρανό. Διότι σ’ εκείνον (στον ουρανό) οι άγγελοι δεν έχουν το σθένος να κρατήσουν το βλέμμα τους προς Αυτόν, το Θεό, αχαμήλωτο. Ενώ σ’ αυτό το όρος οι πρόκριτοι των Αποστόλων (οι τρεις μαθητές) Τον βλέπουν να αστράφτει με τη βασιλική Του δόξα. Σ’ αυτό το όρος βεβαιώνεται η Ανάσταση των νεκρών και αναδεικνύεται ο Χριστός Κύριος νεκρών και ζώντων, παρουσιάζοντας δίπλα του από τους νεκρούς τον Μωυσή, και φέρνοντας ως μάρτυρα και τον Ηλία, που δεν πέθανε αλλ’ αναλήφθηκε και ζει…

Στο όρος λοιπόν Θαβώρ, μεταμορφώνεται εμπρός στους μαθητές Εκείνος που είναι πάντοτε δοξασμένος με την ίδια δόξα και λάμπει με την αστραπή της θεότητος… Μεταμορφώνεται λοιπόν, όχι με το να λάβει κάτι που δεν ήταν, αλλά παρουσιάζοντας καθαρά αυτό που ήταν στους αγαπητούς μαθητές του, ανοίγοντας τα μάτια τους και ικανώνοντάς τους να βλέπουν, ενώ ήταν τυφλοί πνευματικώς. Αυτό σημαίνει η φράση «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών». Μένοντας δηλαδή ο ίδιος ως προς την ταυτότητά του (χωρίς να υποστεί καμιά ουσιαστική αλλαγή) φαίνεται τώρα στους μαθητές διαφορετικός από ό,τι φαινόταν προηγουμένως…

Αρχή δεκαπενταυγούστου

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας μας. Όλοι οι πιστοί καταφεύγουμε με τις θαυμάσιες «Παρακλήσεις» στη Χάρη της και νοιώθουμε, ανάλογα με την πίστη μας, τη βοήθειά της και την παρουσία της στη ζωή μας.